منبع: ایستگاه خبری اوراسیا
برگردان: مهدی زرتشت
رسانه های روسی خروج نیروهای آمریکا و ناتو از
افغانستان را با نشر مطالب گوناگون استقبال می کنند. نتیجه گیری آنها اغلب
ناامیدکننده اند: با توجه به بهای سنگین جنگ در افغانستان، ائتلاف تحت رهبری
ایالات متحده آمریکا نتوانست برای درهم شکستن دیوار مقاومت طالبان موفقیت بدست
آورد و اکنون با پایان سال جاری و انجام قریب الوقوع خروج نیروهای آیساف، برای
طالبان نیز انگیزه بازکشت به قدرت، قوی تر شده است. شاید هم به این مشکل از زاویه
های دیگری بتوان نگاه کرد؟
سرگئی ستروکان در مطلبی زیر عنوان «پرچم ائتلاف
در افغانستان به اهتزاز در می آید»[1] که در روزنامه ی «کومرسانت»[2] در 28 اکتبر
در شماره امسال نشر شد، با بدبینی و اندوه خاطر نشان ساخت که نه آمریکا و نه ناتو
شکست نخورده اند بلکه این روسیه است که شکست خورده است. و اینگونه، آیا این موضوع
نمی تواند یک تبلیغ کلیشه ای باشد که گویا واشنگتن با اهداف نجیبانه ای که عبارت
از مبارزه با افراط گرایان باشد، وارد افغانستان شد؟ لازم نیست عینک کسانی
را پاک کرد که هر سنت یا یو ان (واحد پولی چین) خرج شده اش را می شمارد.
سیزده سال اقامت یکصد و چهیل هزار نظامی آمریکا
و ناتو و فعالیت نظامی آنها در هشت صد پایگاه نظامی آیساف در مناطق مختلف
افغانستان، تنها ضرر و زیان جانی و مالی را برای مردم افغانستان به همراه نداشت،
بلکه دستگیری اسامه بن لادن رهبر «القاعده» یکی از اولویت ها بود.
تفاوت اساسی اشغال ده ساله ی افغانستان توسط
شوروی با اشغال سیزده ساله ی افغانستان از سوی آمریکا و غرب، در چیست؟ اولاً؛
ایالات متحده آمریکا مسئولیت این حرکت نظامی را با اتحادیه اروپا شریک کرد و حتا
گرجستان کوچک نیز مشمول این برنامه بود. ثانیاً؛ کشورهای غربی تلاش کردند راه خود
را در افغانستان باز کنند. اتحاد جماهیر شوروی در افغانستان مکاتب و شفاخانه ها
ساختند، تلاش کردند تا مردم افغانستان را آموزش دهند در حالی که تمام تلاش های
کشورهای غربی در این مدت، این بود که تلاش کردند می توانند چه چیزی از این خاک
بدست بیاورند.
سوم؛ چین حمله شوروی به افغانستان را محکوم کرد
و به محدود کردن فروش جنگ افزار و اسلحه به شورشیان افغان، تأکید نمود. و از همین
جا، این کشور به نفوذ و توسعه نیروهای خود در افغانستان به هدف اکتشاف مواد معدنی،
شروع کرد. و در مسیر این راه، چندان ناموفق هم نبود. این چینی ها، حق استخراج مس
عینک را که ارزش آن در حدود سه تریلیون دالر تخمین زده می شود، به خود اختصاص
دادند. علاوتاً، در ادامه آنها نفت شمال افغانستان را نیز پیدا کردند. هیچ چیزی در
مورد یورانیم و دلائل استراتیژیک منابع گفته نمی شود اما فقط همین ساده است که فرض
کنیم، به اندازه کافی وجود دارد.
بنابراین، در 26 اکتبر دو تا از بزرگترین پایگاه
های نظامی آیساف- کمپ لیترنیک و باستیون- مستقر در ولایت ناآرام هلمند، به مقامات
افغانستان تحویل داده شد. جنرال جان کمپبل فرمانده کل نیروهای
نظامی آمریکا در افغانستان، خلاصه نتائج عملیات را در این منطقه جنگی چنین توصیف
می کند: «ولایت هلمند محل بخصوص و خطرناک بود. امروز در افغانستان همه چیز خیلی
متفاوت تر از قبل است و با گذشت هر سال، وضعیت به سوی بهبودی پیش می رود.» در حدود
40 هزار از سربازان آمریکایی و انگلیسی مصروف عملیات از طریق همین دو پایگاه نظامی
بودند.
با این حال، این عملیات به معنای عملکرد کل
نیروهای ناتو در افغانستان نیست. بر اساس توافقات، پس از 31 دسامبر سال جاری، در
حدود 30 پایگاه نظامی خارجی با مجموع 12500 سرباز، در کشور افغانستان باقی می
مانند. از این تعداد، 9800 سرباز، متعلق به نیروهای نظامی ایالات متحده آمریکا
است. بدیهی است که واشنگتن فکر می کند، همین مجموعه از نیروهای آنها برای تأمین
منافع آمریکا در افغانستان، مطلقاً کافی است.
دیمیتری پولیکانوف[3]
معاون رئیس جمهور روسیه در روزنامه «کومرسانت» طوفان های آینده افغانستان را پیش
بینی می کند که «افغانستان تا حال تحت حمایت است؛ اما آینده اش زیر سوال قرار
دارد. به ویژه هنگامی که طالبان افراطی «داستان موفقیت» شان را در صفحات نزدیک و حمایت
با «دولت اسلامی» در سوریه و عراق، به بازخوانی بگیرند.»
دید و برداشت آقای
پولیکانوف، البته که واهی و پوچ است زیرا؛ این گروه که اسم «دولت اسلامی» را روی
خود گذاشته اند، در واقع، همان دسته هایی اند که تحت ضربات و فشار نیروهای بشار
اسد، از سوریه بیرون انداخته شدند و اکنون آنها حملات بی رحمانه ای را روی مناطق
کرد نشین عراق به بهانه ای دخالت آمریکا، انجام می دهند. بنابراین، همه ی اینها،
«داستان موفقیت» نامیده می شود. شکست دولت
اسلامی آنگونه که گوش روسیه می شنود، اگر هم واقعیت داشته باشد، دستکم مقطعی است.
پس از طی روند توسعه
اقتصادی صلح آمیز در افغانستان، چین و کشورهای غربی قدرت شان را دوبرابر ادامه
خواهند داد. در همین جاست که این سوال طرح می شود: آیا افغانستان بطور نوبتی یکی
از ایالت های چین می شود؟
______________
2-
Коммерсант
3-
Дмитрий
Поликанов
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر