برگردان: مهدی زرتشت
منبع: روزنامه روسی زبان "کومرسانت"
پیوست بر مطلب قبلی: آیا افغانستان یکی از ایالت های چین می شود؟
نیروهای بین الملللی کمک به امنیت در افغانستان
(ISAF) در روزهای اخیر از
مأموریت نظامی خود در این کشور، با واگذار کردن کمپ نظامی باستیون و کمپ نظامی ملوان
به نیروهای امنیتی افغان، یک اقدام کلیدی را انجام دادند. پس از سیزده سال حضور
رسمی سربازان بریتانیایی و تفنگداران دریایی ایالات متحده آمریکا در این دو کمپ،
اکنون با واگذار کردن این دو پایگاه استراتیژیک نظامی به نیروهای امنیتی
افغانستان، مأموریت نظامی دو کشور رسماً پایان می یابد. نتائج حضور و عملیات نظامی
آنها در طول این مدت، در تمام ارزیابی ها متناقض است. با وجود هزینه های هنگفت که
در جنگ افغانستان به مصرف رسید، اما ائتلاف به رهبری آمریکا در جنگ با طالبان و
نابودی آنها، به شکست مواجه شد و اکنون که موعد خروج نیروهای آیساف از افغانستان
فرارسیده است، طالبان نیز برای بازگشت به قدرت، خود را آماده می کنند.
مراسم رسمی واگذاری دو بزرگترین کمپ نظامی
نیروهای آمریکایی و بریتانیایی به نیروهای امنیتی افغان در ولایت ناآرام هلمند، در
26 اکتبر سال جاری برگزار شد. پس از آن در دو پایگاه های نظامی باستیون و ملوان
پرچم های ایالات متحده و بریتانیا پایین کشیده شد و به جای آن، پرچم افغانستان از
سوی نیروهای امنیتی این کشور بر افراشته شد، و اکنون مأموریت نیروهای نظامی
بریتانیا و نیروهای دریایی ایالات متحده در جنوب ناآرام افغانستان، رسماً پایان
یافته است.
در مراسم واگذاری مسئولیت های امنیتی به نیروهای
افغان، شیر محمد کریمی رئیس ستاد اردوی افغانستان از نیروهای خارجی که با به خطر
انداختن جان های خود، در مناطق ناامن افغانستان فعالیت کردند، قدردانی کرد و افزود
که «ما دوستی خود را حفظ خواهیم نمود، اما خوشحال هستیم که آنها می توانند به خانه
ی خود بازگردند.» جنرال جان کمپبل فرمانده کل نیروهای
نظامی آمریکا در افغانستان، خلاصه نتائج عملیات را در این منطقه جنگی چنین توصیف
می کند: «ولایت هلمند محل بخصوص و خطرناک بود. امروز در افغانستان همه چیز خیلی
متفاوت تر از قبل است و با گذشت هر سال، وضعیت به سوی بهبودی پیش می رود.»
کمپ های ملوان و باستیون در یک منطقه واحد نظامی
حدود سه هزار هکتار زمین را احتوا می کند: شهرک کوچک بصورت خاص با زیرساخت مجهز و
قوی، دارای مرکز بازجویی از بازداشت شدگان و دارای آشپزخانه و کافه. از مجموعه 140
هزار نظامیان نیروهای ائتلاف در افغانستان، تنها در این دو پایگاه نظامی، حدود 40
هزار سرباز آمریکایی و سربازان بریتانیایی مستقر شدند. کمپ باستیون برای نیروهای
ائتلاف و نیروهای ناتو در هلمند حیثیت فرماندهی عملیات مهم را داشت و از سال 2010
این منطقه جنگی، شدیدترین صحنه ی مبارزه با طالبان بود. بخاطر بسپاریم، علاوه بر
اینکه این منطقه ی جنگی (هلمند) دژ سنتی جنبش طالبان محسوب می شود، مرکز اصلی
تولید تریاک در افغانستان نیز است و این نام، در تمام جهان آشناست.
اینکه پس از واگذاری مسئولیت امنیتی به دوش
نیروهای افغان چه آینده ای برای کمپ ملوان و کمپ باستیون در پیش است، همچنان
نامشخص است. با این حال، نمی توان شک برد که قدرت آنها مطابق آنچه است، استفاده
نخواهد شد. یک پاسگاه مرزی آمریکا و ناتو در هلمند وجود دارد که به احتمال زیاد به
«شهر ارواح» نظامیان بدل می شود.
در طول عملیات فعالانه ی نظامی در افغانستان در
سالهای 2010 و 2011- دور اول ریاست جمهوری رئیس جمهور اوباما- در حدود هشت پایگاه
نظامی در جنوب وجود داشت. پس از 31 دسامبر سال جاری، در حدود 30 پایگاه نظامیان
خارجی باقی خواهد ماند. بعد از تاریخ نامبرده، تعداد نیروهای نظامی خارجی به 12
هزار و پنجصد نفر کاهش پیدا می کند که تعداد بیشتر آنها عملاً در جنگ و عملیات
علیه طالبان حضور نخواهند داشت و این تعداد نظامیان بیشتر در دو بخش فعالیت خواهند
داشت: آموزش نیروهای امنیتی افغانستان و مشوره دهی در انجام عملیات ضد تروریستی.
تعداد کل نیروهای نظامی آمریکا در این کشور پس از پایان سال جاری به 9800 تن خواهد
رسید و 500 سرباز دیگر نیز از بریتانیا خواهند ماند.
در ارتباط به خروج و یا محدود شدن نیروهای آیساف
در افغانستان، دیمیتری پولیکانوف معاون رئیس جمهور روسیه به روزنامه
"کومرسانت" گفت که «خروج نیروهای ائتلاف از افغانستان، از وقت ها پیش آغاز
شده است. چه آنکه آنها بودند و چه آنکه آنها خواهند بود، اما سوالات زیادی در
ارتباط به مأموریت استراتیژیک آنها وجود دارد.» به اعتقاد او «علاوه بر حفظ دولت
مرکزی کابل و از بین بردن اسامه بن لادن رهبر القاعده، نظامیان خارجی از خود
شایستگی بیشتری نشان ندادند.» آقای پولیکانوف می افزاید: «شکست القاعده و طالبان
چیزی بود که اتفاق نیافتاد- هردو سازمان اکنون وجود دارند و به حد کافی هم قدرتمند
اند. صادرات مواد مخدر نیز به طور قابل توجهی افزایش یافته است.» به باور او
«آموزش و تجهیز نیروهای امنیتی افغانستان، یک دستآورد مهم به حساب می آید، اما
اینکه آیا آنها به دولت مرکزی وفادار خواهد بود یا نه؟ یک سوال بزرگ است.»
آقای پولیکانوف معتقد است «در حال حاضر
افغانستان تحت حمایت است، آما آینده اش تحت سوال. به ویژه هنگامی که طالبان
افراطی «داستان موفقیت» شان را در صفحات نزدیک و حمایت با «دولت اسلامی» در سوریه
و عراق، به بازخوانی بگیرند.»
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر